Zaterdag
Zaterdag hebben we een les praktijkspeuren gevolgd bij Henk Bouman. Ayesta speurt daar regelmatig met Hasse, Borka en Ispel en vroeg of ik een keertje mee wilde.
Ik vond speuren altijd maar moeilijk en ingewikkeld en misschien zelfs een beetje saai (= vergt veel concentratie...). Vrij zoeken zoals bij reddingswerk vind ik veel leuker. Praktijkspeuren leek me een mooie tussenvorm en... het bleek heel leuk te zijn!
Mira deed het hartstikke goed! Henk liep eerst een paar keer een spoortje van 10-20 meter met een stokje met zijn geur aan het eind. Mira snapte direct wat de bedoeling was en pakte ook netjes het stokje op, terwijl ik nog verbaasd zat te bedenken hoe ze dat in hemelsnaam meteen kon begrijpen.
Dit deden we een paar keer, zodat we allebei snapten wat de bedoeling was. Daarna deden we een paar langere sporen. De laatste was misschien al wel 100 meter en het spoor sloeg een bospaadje in, kwam over een kruispunt van brede bospaden waar we linksaf moesten... best moeilijk dus al. Henk gaf ondertussen aanwijzingen via de porto, waardoor het meteen heel leerzaam was: "lijn laten vieren bij de kruising", "nu weer inklimmen", "hou de spanning erop", "achter je hond blijven", "blijf maar staan, laat haar maar even zelf nadenken"... "kletsen doen we in de Kalverstraat, dames!"
Super leuk dat we meteen al tot zo'n resultaat kwamen!
Maar wat is het moeilijk om je hond goed te begeleiden, zonder verkeerde invloed uit te oefenen (= haar de verkeerde kant op te sturen). De sport is niet zozeer je hond te leren hoe ze een spoor moet volgen, maar jezelf te leren hoe je erachter aan moet lopen. Wat je met de lijn moet doen en wat vooral niet. Hoe je je hond de ruimte moet geven om moeilijke punten zelfstandig uit te werken. Hoe je je hond moet steunen en hoe vooral niet. Hoe je volledig op je hond moet leren vertrouwen en vooral niet zelf moet gaan nadenken.
Ook grappig om het verschil te zien tussen Mira en Aura. Als Aura door heeft dat ze mag werken, wordt ze zichtbaar blij en zelfs wat onrustig en ongeconcentreerd (*toink toink*, piepende stuiterbal...). Bij haar moet ik dus echt werken aan rust en concentratie. Bij Mira twijfelde ik soms of ze nou echt aan het werk was, je zag het bijna niet. Ze lijkt veel rustiger te werken, maar ze werkt wel.
Zondag
Zondag hebben we gewandeld samen met papa Zoran en zusje Laicka en met Markiesje Rowi. Daar heb ik niet veel over te vertellen, behalve dat het heel gezellig was en dat het prachtig was om vader met z'n twee dochters bij elkaar te zien. Maar, ik heb wel een paar foto's en filmpjes:
v.l.n.r.: Laicka (Kenau Hasse v.d. Dorestee), Zoran (Zoran v.d. Tiendschuur)
en Mira (Kyara Hasse v.d. Dorestee)
Samen drinken uit een blubberplas...
Papa Zoran met dochter Mira
Lastig foto's maken met die bewegelijke Hollanders...
Filmpjes zijn dan toch wat makkelijker:
En nog twee gefilmd tijdens het wandelen, dus iets schokkend beeld:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten