Er bestaan zogenaamde socialisatie-checklists, waarop allerlei dingen staan waarmee je pup moet kennismaken. Ik gebruik dat niet echt. In plaats daarvan neem ik haar gewoon zoveel mogelijk mee, naar allerlei situaties. Hier in de stad is zoveel te zien en te beleven, dat die checklist vanzelf wel wordt afgewerkt. Als we met de trein gaan (en dat doen we geregeld), komen we vaak ook op Utrecht CS. Daar zijn heel veel mensen (soms rennend), roltrappen, omroepinstallaties, winkeltjes, gladde vloeren, rijdende treinen, etc. Hier in de buurt zijn al veel verschillende mensen (mannen met baarden of petten, vrouwen met hoofddoekjes, oudere mensen, kleine kinderen, wandelwagens, rolstoelen, wandelstokken, etc.) en veel verschillende honden. Er zijn verschillende ondergronden, verschillende gebouwen en obstakels, duiven en kraaien (die dus niet achterna gejaagd mogen worden!), er is een lift en een balkon in de flat... genoeg te socialiseren dus.
Alleen bos en platteland (inclusief beesten) lijkt me wel verstandig om af en toe op te zoeken, gezien het grote verschil met de stad (in het bos zijn veel minder, of juist hele andere prikkels) maar dat zit hier in de buurt ook wel goed.
Eigenlijk vind ik het niet zo belangrijk dat ze met alle mogelijke dingen heeft kennisgemaakt. Ik vind het belangrijker dat ze in veel verschillende situaties leert hoe ze zich sociaal moet gedragen. Dat ik haar help te herstellen als ze een keer schrikt en wacht totdat ze volkomen op haar gemak is voordat we de situatie verlaten (wat nooit lang duurt). Dat ik haar stuur in haar gedrag (bijvoorbeeld: Niet achter fietsers/wandelaars/vogels/etc. aanjagen, maar rustig zitten of staan). Dat ze leert om ten alle tijde op mij en op zichzelf te vertrouwen, zodat ze dat ook in vreemde situaties zal doen. Daarvoor moeten we natuurlijk wel verschillende situaties opzoeken, maar dat hoeft voor mij niet perse volgens een checklist te gaan, hoewel het een handige leidraad kan zijn.
Uli Koppel zegt hierover het volgende:
"At this point I'd like to clear up a widespread misconception: the socialisation phase does not mean that you have to expose your puppy's senses to an ever increasing number of new and strange impressions and stimuli, as is being suggested in many puppy schools.
No, its primary function in the pack is to teach the puppy how to transform himself into a social being, part of a team. The father dog plays an important part in this. He demonstrates to his charges through species-appropriate play that togetherness and teamwork offer fun and pleasure, and lead to a collective experience of success. This is de elementary basis for the successful survival of the pack in the face of the hardships of nature."
(uit: Uli Koppel - "The Pack Concept". Uli Koppel is leerling van Eberhard Trumler.)
Koppel vertelt verder dat de vaderhond rond deze tijd zijn kinderen veel meeneemt naar buiten. Hij zoekt terreintjes op waar de pups kunnen spelen en zoekt het steeds iets verder van huis. Bovendien maakt hij het de pups fysiek steeds iets moeilijker. Steilere hellingen, dichter struikgewas, verschillende ondergronden, etc. Hierdoor kunnen de pups zich fysiek volledig ontwikkelen.
Dit deed me erg denken aan de balansoefeningen die ik ooit heb gedaan tijdens een workshop Wisselwerk bij Nicky Gootjes, wat bij reddingshonden soms ook schijnt te gebeuren en wat ik wel eens gezien heb bij TTouch. Hoe meer de hond fysiek in balans is, hoe meer de hond psychisch ook in balans zal zijn.
Ik probeer Mira dus ook over zoveel mogelijk verschillende ondergronden te laten lopen, zoek kleine hellingen op (of de laatste twee traptredes van een stationstrap), roosters op de grond, etc. Ze doet dit zelf ook in de huiskamer tijdens haar gekke 5 minuten: Onder de bank door kruipen (het past nog net!), over de gladde vloer rennen, op de zitzak springen, je door nauwe openingen wurmen... even een total body workout. Uiteraard hou ik hierbij de grenzen in de gaten.
Daarnaast wil ik haar wat oefeningen leren, waardoor ze zich meer bewust wordt van haar eigen lichaam. Bijvoorbeeld: handtouch (mijn hand met haar neus aanraken), high five, achteruit lopen en meer van dat soort dingen. Bij Aura kreeg ik het idee dat ze door de handtouch meer ging letten op handgebaren en zij is nu heel goed te sturen, dus dat doen we sowieso. Mira snapt de oefening trouwens al en weet ook al het verschil tussen twee vingers met de rug naar haar toe (handtouch) en een hele hand met de palm naar boven (pootje).
Ik weet niet of deze oefeningen werken voor lichaamsbewustzijn, maar het is in ieder geval heel leuk om te doen! Sowieso zorgt samen trainen/spelen ervoor dat je een band opbouwt.
En als laatste wil ik ook haar belangrijkste zintuig proberen te stimuleren door haar te leren zoeken en speuren. Of in ieder geval door haar dat op onze mensenmanier te leren, want ze weet allang al hoe ze haar neus moet gebruiken.
Goed, terug naar de checklist...
Gisteren hebben we toch een standaardpuntje van de checklist afgestreept: De markt. Ik moest sowieso naar de markt om voer voor de honden te halen, dus ik heb Mira maar meegenomen.
Het boeide haar helemaal niks. Ze heeft eerst een tijdje zitten zeuren, omdat ze op m'n arm door Hoog Catharijne moest en mevrouw voelt zich al te groot om nog gedragen te worden. Maar het was daar wel erg druk en ze zou misschien onder de voet gelopen kunnen worden. Bovendien wil ik geen plasjes riskeren en zijn honden daar sowieso niet toegestaan. Buiten mocht ze dus op de grond op haar eigen pootjes lopen. Op de markt was het niet zo heel druk, dus ze had alle ruimte om zelf te lopen en alle geurtjes in zich op te nemen. Bij de poelier rook ze direct dat we goed zaten en bij de visboer net zo (ja Mira, dat is allemaal voor jou en Aura, maar nu nog niet!). Vooral bij de visboer moesten we lang wachten, dus kon ik Mira daar meteen goed in sturen. Uiteindelijk zat ze de meeste tijd netjes op haar kont te kijken naar iedereen die voorbij kwam. Ze lijkt hierin erg op Aura: Ze kijken allebei mensen recht in hun ogen, zonder er overigens iets mee te bedoelen.
Uiteraard heeft ze ook nu weer veel aandacht gekregen, hoewel het ook fijn is dat sommige mensen haar gewoon negeren, zodat ze moet leren dat ze die mensen met rust moet laten.
Omdat de markt niet zoveel indruk op haar maakte en ze het allemaal makkelijk aan kon, heb ik daarna de bus gepakt naar het Griftpark. Dit keer waren er meer honden en ook Aura's grote vrienden Kira en Benji waren er. Kira is een jachthond uit Corsica, die heel sociaal is en waar Aura het heel goed mee kan vinden. Ze spelen niet veel, maar als het mensen zouden zijn, zou Kira haar theedrinkmaatje zijn. Benji is een supersociale, absoluut niet-nerveuze (!) Groenendalerreu van 7 maanden, die alles kan maken bij Aura. Als Aura een andere hond stond uit te schelden (wat er toch behoorlijk agressief uit zag), stond kleine puppie Benji gewoon aan haar bek te likken, zonder gevaar. Dat zegt sowieso al wat, want Aura wil geen instabiele honden bij zich in de buurt hebben.
Benji en Kira waren nu de meeste tijd vooral met elkaar aan het spelen, dus Mira heeft vooral toegekeken hoe die grote honden dat toch deden. Ze vond het eerst een beetje eng, maar probeerde daarna vrolijk mee te spelen en ze na te doen (totdat de grote honden haar kant op kwamen rennen, dan zocht ze toch even dekking... wat ook wel zo verstandig was). Ze heeft later nog even alleen met Benji gespeeld en met een Jack Russell van 4 maanden.
Dit is wel een punt op de checklist dat ik heel belangrijk vind, zeker gezien het gedrag van veel Hollanders naar andere honden toe. Door te spelen met andere honden leert zo zoveel sociale gedragingen die ook belangrijk zijn in haar interactie met mensen. Ze leert winnen en verliezen, (schijn)gevechten spelen en afkappen zonder letsel, dingen delen, haar eigen grenzen kennen, voor zichzelf opkomen, luisteren naar oudere honden, respect hebben voor elkaar... En ze kan haar energie en behoeftes kwijt. Dat was ook wel te merken: Toen we weggingen van het speelveld, liep ze vrolijk en ontspannen achter me aan. En op de terugweg in de bus lag ze zo lekker op m'n schoot te slapen dat ze er niet aan dacht om wagenziek te worden.
Tsja, wij mensen kunnen ons wel proberen te gedragen als honden, maar echte honden kunnen we nooit vervangen.
